هنگامی که دعبل خزاعی، شاعر و مداح اهل بیت علیه السلام، قصیده ی تائیه ی خویش را نزد امام رضا علیه السلام خواندند و به نام حضرت بقیت الله الاعظم در این بیت از شعر خود رسیدند:«خروج امام لا محالة خارج/یقوم علی اسم الله بالبرکات»، امام رضا به احترام نام حضرت از جای برخواستند و سر مبارکشان را به طرف زمین خم کردندو کف دست راستشان را بر سر خویش گذاشتند و برای فرج حضرت دعا نمودندو به درگاه الهی عرضه داشتند:«اللهم عجل فرجه و سهل مخرجه و انصرنا به نصرا عزیزا»( منتهی الامال،شیخ عباس قمی،ص1127)